از تولد یک رویا تا شکوفایی یک جریان علمی
در آستانه نهمین سمینار دانشجویی پروتز دندان، با پروتزیست فرید هاشم نژاد، رییس جامعه دندانسازان ایرانبه گفت‌وگو نشستیم؛ کسی که نه‌تنها به‌عنوان اولین دبیر اجرایی این رویداد نقشی محوری در پایه‌گذاری آن داشته، بلکه اکنون به‌عنوان رییس جامعه دندانسازان ایران، نگاه عمیق‌تری به رشد، چالش‌ها و چشم‌انداز این حرکت علمی دارد. در این مصاحبه از خاطرات اولین دوره تا آینده‌ی این سمینار خواهیم شنید
آقای هاشم نژآد، شما به عنوان برگزارکننده اولین دوره این سمینار در دوران دانشجویی، چه حسی از دیدن نهمین دوره آن پس از سال‌ها دارید؟
دیدن نهمین دوره این سمینار، مثل تماشای قد کشیدن یک فرزند بعد از سال‌هاست؛ فرزندی که روزی با دستان خودت، با تمام شور و اشتیاق دوران دانشجویی، پایه‌گذارش بودی. وقتی به یاد می‌آورم آن روزهای پر از دغدغه، کمبودها، بی‌خوابی‌ها و دل‌مشغولی‌های خالصانه برای ساختن چیزی ماندگار، و حالا می‌بینم که آن تلاش‌ها به یک جریان پویا و زنده تبدیل شده، ترکیبی از غرور، شوق، و حتی اشک به سراغم می‌آید. این سمینار فقط یک رویداد نیست؛ نماد امید، همدلی و باور به توان نسل جوان است. احساس می‌کنم اگر هیچ چیز دیگری هم در مسیر حرفه‌ای‌ام باقی نمی‌ماند، همین یک نقطه روشن، برایم کافی بود تا بگویم: «بی‌ثمر نگذشتم از این راه.»
چه هدف و انگیزه‌ای باعث شد که در آن زمان ایده برگزاری این سمینار را اجرایی کنید؟ آیا تصور می‌کردید که این حرکت به سنتی پایدار تبدیل شود؟
در آن دوران، انگیزه‌ی اصلی من یک خلأ عمیق بود که در فضای آموزشی و صنفی دانشجویان پروتزهای دندانی احساس می‌کردم. ما نسلی بودیم پر از استعداد و اشتیاق، اما فاقد بستری برای دیده شدن، برای یادگیری فراتر از چارچوب کلاس و برای گفت‌وگو با بدنه‌ی علمی و حرفه‌ای کشور. ایده‌ی برگزاری سمینار از همین نیاز ریشه گرفت؛ از دغدغه‌ای واقعی برای ایجاد هویت، از یک خواست جمعی برای اینکه ما هم سهمی در آینده این حرفه داشته باشیم.
هدفم این نبود که صرفاً رویدادی برگزار شود؛ می‌خواستم ساختاری شکل بگیرد که دانشجو را از حالت منفعل بیرون بکشد و او را به بازیگر اصلی رشد خودش تبدیل کند. فضای آن زمان آمادگی پذیرش چنین تغییری را نداشت، اما ایمان داشتم که اگر اولین جرقه با کیفیت، تعهد و همدلی زده شود، خاموش نخواهد شد.
آیا فکر می‌کردم این حرکت به یک سنت پایدار بدل شود؟ صادقانه بگویم: امیدوار بودم، اما مطمئن نبودم. آنچه امروز می‌بینم، فراتر از پیش‌بینی‌هاست. استمرار این سمینار، حاصل باور جمعی و همت نسل‌های بعدی‌ست؛ همان نسلی که روزی آرزو داشتم اعتماد به نفس و قدرت خلق داشته باشد. حالا می‌بینم که آن بذر، نه‌تنها ریشه دوانده، بلکه به درختی تنومند بدل شده است.
به نظر شما مهم‌ترین ارزش و دستاورد چنین سمینارهایی برای دانشجویان رشته پروتزهای دندانی چیست؟
مهم‌ترین ارزش چنین سمینارهایی برای دانشجویان رشته پروتزهای دندانی، ایجاد «هویت حرفه‌ای» و «خودآگاهی جمعی» است؛ چیزی که در نظام آموزشی رسمی کمتر به آن پرداخته می‌شود.
در یک محیط آکادمیک که معمولاً بر آموزش طبق برنامه آموزشی مصوب تمرکز دارد، این سمینارها فرصتی منحصربه‌فرد فراهم می‌کنند تا دانشجو فراتر از آموزش تخصصی، به نقش اجتماعی، علمی و صنفی خود در جامعه پروتزهای دندانی فکر کند. شرکت در این فضا به دانشجو نشان می‌دهد که عضوی از یک جامعه زنده، پویا و در حال تحول است؛ نه صرفاً یک پروتزیست در حال آموزش.
از سوی دیگر، سمینار بستری برای شبکه‌سازی علمی، تبادل تجربه، دسترسی به الگوهای موفق، و مواجهه با نوآوری‌های حوزه است. این تعاملات غیررسمی اما عمیق، باعث رشد شخصی، تقویت اعتماد به نفس، و در بسیاری موارد، تعیین مسیر آینده حرفه‌ای افراد می‌شود.
و شاید مهم‌تر از همه، این رویدادها فرهنگ «با هم ساختن» را تقویت می‌کنند؛ فرهنگی که در یک رشته تخصصی – که به تنهایی و سکوت عادت داده شده – نوعی بیداری جمعی ایجاد می‌کند. این حس تعلق و مشارکت، بذر تغییرات آینده در بدنه صنف است.
جامعه دندانسازان ایران چه نگاهی به این رویداد دارد؟ آیا از آن حمایت مادی یا معنوی به‌عمل آورده یا برنامه‌ای در این زمینه دارد؟
جامعه دندانسازان ایران، به عنوان یک نهاد صنفی با رسالت توانمندسازی و هویت‌بخشی به بدنه دندانساز کشور، نگاهی راهبردی و حمایتی به این رویداد دارد. این سمینار از نظر جامعه نه صرفاً یک گردهمایی علمی، بلکه یک نهاد نوپای فرهنگی ـ صنفی است که بازتابی از رشد بلوغ فکری و مسئولیت‌پذیری نسل دانشجو در حوزه پروتزهای دندانی محسوب می‌شود.
از منظر جامعه، این رویداد فرصتی است برای شناسایی استعدادهای نوظهور، گسترش گفتمان علمی در بدنه صنف، و پیوند میان دانشآموختگان، دانشگاه و بازار کار. به همین دلیل، جامعه دندانسازان ایران در سال‌های اخیر کوشیده است حمایت‌های معنوی خود را به شکل حضور فعال در برنامه‌ریزی و ایجاد پل ارتباطی میان فعالان صنفی و دانشجویان ارائه دهد.
در حوزه حمایت‌های مادی نیز، جامعه در حال برنامه‌ریزی برای طراحی یک سازوکار ساختاریافته است تا بتواند سهم مشخصی در پشتیبانی از رویدادهای دانشجویی داشته باشد. این نگاه در راستای توسعه‌ی نهادهای خودجوش و تقویت بدنه‌ی تخصصی دندانسازان شکل گرفته و در افق چشم‌انداز آن، گسترش این نوع رویدادها در سطح ملی و منطقه‌ای دیده می‌شود.
در واقع، جامعه دندانسازان این سمینار را نه یک رخداد مستقل، بلکه بخشی از پیکره‌ی در حال رشد دندانسازی نوین ایران می‌داند؛ و از همین رو، مصمم است تا نقش تسهیل‌گر، حامی و ناظر توسعه‌ای آن را ایفا کند.
از نگاه شما، این سمینار در سال‌های آینده باید به چه سمتی حرکت کند تا تأثیرگذاری بیشتری بر فضای علمی و حرفه‌ای دندانسازان کشور داشته باشد؟
برای آنکه این سمینار در سال‌های آینده به نهادی تأثیرگذارتر در فضای علمی و حرفه‌ای دندانسازان کشور تبدیل شود، باید سه مسیر کلیدی را با نگاه راهبردی دنبال کند: نهادینه‌سازی، تنوع محتوایی و پیوندهای بین‌حرفه‌ای.
نخست، نهادینه‌سازی. این رویداد باید از یک رخداد سالانه به یک برند علمی معتبر تبدیل شود که ساختار سازمانی، دبیرخانه دائمی، فرآیند انتخاب علمی و نظام ارزشیابی مشخص دارد. این ثبات، باعث می‌شود اعتماد جامعه علمی و صنفی به آن افزایش یافته و از پراکندگی یا سلیقه‌محوری جلوگیری شود.
دوم، تنوع محتوایی و به‌روزرسانی محورها. در آینده، سمینار باید فراتر از ارائه مقالات دانشجویی برود و به بستری برای مواجهه با چالش‌های واقعی حرفه، معرفی فناوری‌های نوین، میزگردهای سیاست‌گذاری آموزشی، و کارگاه‌های عملیاتی بدل شود. در کنار آن، موضوعات بین‌رشته‌ای مانند دیجیتال‌سازی، بایوپرینتینگ، اخلاق حرفه‌ای، و مدیریت لابراتوار باید در دستور کار قرار گیرند تا نگاه جامع‌تری به تربیت دندانساز آینده شکل گیرد.
سوم، تقویت پیوندهای بین‌حرفه‌ای. سمینار باید به‌تدریج درهای خود را به روی دندان‌پزشکان، مهندسان مواد، طراحان دیجیتال و حتی سرمایه‌گذاران حوزه سلامت باز کند تا گفت‌وگوهای بین‌رشته‌ای شکل بگیرد. این تعاملات، در بلندمدت می‌تواند به نوآوری، شکل‌گیری استارتاپ‌های دندانسازی و تقویت جایگاه حرفه در زنجیره درمان منجر شود.
در نهایت، این سمینار اگر بتواند به یک مرکز تولید اندیشه، نوآوری و وحدت صنفی تبدیل شود، نه‌تنها به دانشجویان، بلکه به کلیت نظام دندانسازی کشور سود خواهد رساند. مسیر آینده آن، باید تلفیقی از پویایی علمی و مسئولیت اجتماعی باشد.
در پایان اگر بخواهید پیامی به دانشجویان برگزارکننده این دوره از سمینار و شرکت‌کنندگان جوان آن بدهید، آن پیام چیست؟
پیام من به شما، دانشجویان برگزارکننده و شرکت‌کنندگان جوان این سمینار، این است: شما صرفاً در یک رویداد علمی شرکت نکرده‌اید؛ شما در حال ساختن آینده‌ی حرفه‌ای هستید که بخشی از هویت و مسئولیت شماست.
در دنیای امروز، داشتن مهارت کافی نیست؛ آنچه سرنوشت شما و رشته‌تان را رقم می‌زند، درک عمیق از جایگاه‌تان، توان ساختن مسیر و قدرت اثرگذاری‌تان بر محیط پیرامون است. این سمینار فرصتی است برای تمرین این اثرگذاری.
بدانید که حرکت شما ادامه‌ی یک مسیر است که با تلاش نسل‌هایی پیش از شما آغاز شد، و امروز به دست شما سپرده شده. اما مهم‌تر آن است که شما نیز، امروز «پیش‌کسوتان آینده» هستید؛ تصمیم‌ها، شیوه مدیریت و کیفیت فکری‌تان، تعیین می‌کند که فردای این رشته چقدر روشن، علمی و منسجم خواهد بود.
همدل بمانید، یاد بگیرید، تجربه کنید و نترسید از اینکه بزرگ فکر کنید. سرمایه‌ی امروز شما شور، خلاقیت و انرژی است؛ آن را صرف ساختن نهادهایی کنید که از شما بزرگ‌ترند و بعد از شما باقی خواهند ماند. این همان بلوغ صنفی است که دندانسازی ایران به آن نیاز دارد، و شما توان آغاز آن را دارید.
